By Ένα ερώτημα το οποίο πολλοί έχουν κληθεί να απαντήσουν αλλά πάντα φαίνεται ότι οι απαντήσεις δίνονται μέσα από την φιλοσοφία που έχει ο καθένας για την ίδια τη ζωή αλλά και το πως μέσα από την εμπλοκή ή μη, αυτού είτε της οικογένειας του στα κοινά και στα κομματικά!
Αντικειμενικά όμως μέσα από ένα βαθμό διάκρισης και με την ελάχιστη γνώση των όλων όσων συμβαίνουν τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια στην πατρίδα μας, η απάντηση στο ερώτημα είναι πως ναι, θα πρέπει η εκκλησία να έχει λόγο στο εθνικό θέμα.
Ανέκαθεν η εκκλησία από τον καιρό της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα είχε πρωταρχικό ρόλο μιας και ο Μωάμεθ επέβαλε στο Οθωμανικό κράτος το σύστημα των μιλλέτ, σύμφωνα με το οποίο κάθε έθνος θα ασκούσε μια διοίκηση όπως το επιβάλλει η θρησκεία του. Έτσι ο Πατριάρχης θεωρήθηκε Εθνάρχης αρχηγός του ρωμαϊκού μιλλέτ.
Με αυτό τον τρόπο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αργότερα, δεν ήταν μόνο θρησκευτικός ηγέτης όλων των Ορθοδόξων αλλά και η κεφαλή του Έθνους, ταυτόχρονα δε τα πολλά μέτρα του κράτους δεν επέτρεπαν στους Έλληνες να λησμονήσουν τη «μειονεκτική» θέση τους έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Παρόλο που η εκκλησία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που προκύπτουν σε μια αλλόθρησκη και απολυταρχική χώρα εν τούτοις προσπαθούσε να κρατήσει ζωντανή στο ποίμνιο της, την μεγάλη ώρα της Ανάστασης του έθνους, και του μεγάλου οράματος της λειτουργίας στην Αγία Σοφία.
Στην ιστορία της Κύπρου αργότερα, καταγράφεται η δράση του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού ο οποίος ήταν φωτεινό πρότυπο ενάρετου ηγέτη ο οποίος ενέπνεε και εμπνέει διαχρονικά, και που δεν υπολόγιζε φοβέρες των Τούρκων με τίποτε, παραμένοντας στήριγμα στο λαό του ο οποίος τελικά θυσιάζεται για το έθνος του αποτελώντας σύμβολο πατριώτη.
Στάθηκε με αξιοπρέπεια και θάρρος μπροστά στη βαρβαρότητα και στην απόφαση των Τούρκων για απαγχονισμό του.
Στην πιο σύγχρονη ιστορία της Κύπρου βλέπουμε τον Εθνάρχη Μακάριο να ηγείται μαζί με τον Διγενή της προσπάθειας αποτίναξης του Αγγλικού ζυγού από την Κύπρο.
Με ένα εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και με το όραμα της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ξεκίνησε εκείνος ο αγνός αγώνας 55-59 με πίστη και ελπίδα στο Θεό με τη συμμετοχή ανθρώπων που πίστευαν στα ιδανικά της φυλής, και την ιδέα της ελευθερίας.
Ακολούθησαν βέβαια μετά το τέλος εκείνου του αγώνα και με τις συμφωνίες Ζυρίχης –Λονδίνου η εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με πρώτο πρόεδρο τον ίδιο τον Εθνάρχη Μακάριο. Τα γεγονότα του 1963 με την ανταρσία των Τούρκων, και η βάρβαρη τουρκική εισβολή του 74, οι λεηλασίες των εκκλησιών ,των ιερών και οσίων μας, ανέδειξαν πλέον περίτρανα ότι και η ηγεσία της εκκλησίας έχει σημαντικό ρόλο να παίξει και να καθοδηγήσει ορθά το ποίμνιο της.
Ως Αρχιεπίσκοπος και ταυτόχρονα ΠτΔ ο Μακάριος έπαιρνε τις πολιτικές αποφάσεις που αφορούσαν την όλη κατάσταση όπως διαμορφώθηκε μετά το 74.
Το εθνικό ζήτημα έγινε μέρος της πολιτικής ηγεσίας αλλά και της ηγεσίας της εκκλησίας. Είναι ένα θέμα το οποίο έχει να κάνει με τα ιερά και τα όσια της Κύπρου και το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού αλλά και του Ελληνισμού γενικότερα.
Είχε να κάνει επίσης με τη πνευματική στήριξη των χιλιάδων εκτοπισθέντων, των συγγενών των εκατοντάδων αγνοουμένων και των συγγενών των χιλιάδων νεκρών της εισβολής.
Μέσα λοιπόν από τα γεγονότα της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας φαίνεται ότι η Εκκλησία της Κύπρου πρέπει να έχει άποψη σε ότι αφορά το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου και πρέπει να καθοδηγεί το ποίμνιο όταν υπάρχει ανάγκη και σε περιόδους κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον του.
Δεν νοείται η εκκλησία η οποία συμμετείχε στα κρυφά και τα φανερά σχολεία του 21 και διατήρησε τα ελληνικά γράμματα και κράτησε την Ορθοδοξία ζωντανή να μην έχει λόγο για το είδος της λύσης που θα δοθεί στην Κύπρο, ούτε δεν θα πρέπει να μείνει αμέτοχη με αυτό που επιδιώκει η Τουρκία την αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου με τους έποικους.
Στον πρόσφατο ενθρονιστήριο του λόγο ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Γεώργιος με λόγιο τρόπο πολύ σοφά αναφέρει…
«Στην ακραία αυτή Ελληνική γη, στη γωνιά αυτή των νότιων συνόρων του Έθνους, ο Τεύκρος και ο Αγαπήνορας, οι διάδοχοι του Μ.Αλεξάνδρου, ο μεσαιωνικός Διγενής, χάραξαν με το πέρασμα τους την εθνική ταυτότητα της Κύπρου. Και οι Απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος η χορεία των ασκητών και των μαρτύρων μας, συνέδεσαν με άρρηκτους δεσμούς τον Χριστιανισμό με την Ελληνική ιδέα.»
