By Γιώργου Κυπριανού – Θεολόγου Εκπαιδευτικού
Μετά τη δημοσιογραφική διάσκεψη της κ. Υπουργού Παιδείας και την τοποθέτηση της Επιτρόπου Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού επιτρέψετέ μου να απορήσω για πολλά αλλά και να τοποθετηθώ επίσης.
Καταρχάς ουδέν μεμπτόν κατά την προσωπική μου άποψη για τα όσα περιλαμβάνει το υφιστάμενο αναλυτικό πρόγραμμα σχετικά με θέματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, με στόχο την θωράκιση παιδιών και εφήβων γύρω από θέματα παρενόχλησης, διασφάλισης προσωπικής περιοχής (βλ. εσωρούχου) αλλά και πρόληψης ανεπιθύμητων σεξουαλικών καταστάσεων. Από την άλλη, όμως, και ουδέν άλλον αναγκαίον επιβάλλεται να γίνει, εφόσον το υφιστάμενο (παρεκτός κάποιων θεμάτων) με την επικείμενη μάλιστα επέκτασή του στο Λύκειο και στην Τεχνική Εκπαίδευση πληροί όλες τις προϋποθέσεις και βοηθά τα μέγιστα προς τον σκοπό αυτό.
Παρά ταύτα, με προβληματίζει η ανάγκη και μάλιστα επιτακτικά της ψήφισής της ως νομοσχεδίου και γενικά της εμπλοκής της Βουλής γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Η άποψη του κ. Νικόλα Παπαδόπουλου θεωρώ, ότι έχει μια λογική βάση: «Η Βουλή δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει ποια είναι η διδακτέα ύλη. Η πρωτοβουλία αυτή θα παρεμποδίσει τη διδασκαλία στο τέλος». Ο προφανής λόγος της εμπλοκής της Βουλής είναι ξεκάθαρος, και απροκάλυπτα εν μέσω «νεφελώδους» ατμόσφαιρας τον αποκάλυψε σε τηλεοπτικό σταθμό η κ. Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού κ. Μιχαηλίδου. Με την ψήφιση νόμου, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση καθίσταται υποχρεωτική και μη εξαιρετέα λόγω απόφασης ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Ξεκάθαρη τοποθέτηση. Για το δε, «Τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς τους», το αφήνουμε ασχολίαστο.
Ένα ακόμα επιχείρημα της κ. Μιχαηλίδου ήταν ότι, η γνώση προστατεύει. Πρώτον, θα ήταν προτιμότερο να προσκομιστούν αποτελέσματα χειροπιαστά από χώρες στις οποίες ήδη εφαρμόζεται με υποχρεωτικότητα η προτεινόμενη σεξουαλική αγωγής και μετά να συζητήσουμε. Δεύτερον, και συγχωρέστε με, το επιχείρημα της «γνώσης» είναι πολύ αδύνατο, για να μην το χαρακτηρίζω ως άκυρο. Απλά αναφέρω τις αποτυχημένες κατά καιρούς καμπάνιες ενημέρωσης γύρω από θέματα πρόληψης χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών κ.α. Οι ίδιοι οι εμπειρογνώμονες παραδέχονται δημόσια εκ των υστέρων, ότι η γνώση ως ενημέρωση όχι μόνο δεν απέτρεψε αλλά ενίσχυσε την χρήση ουσιών, εξάπτοντας την περιέργεια ή ακόμα δημιουργώντας εικόνες και καταστάσεις σε ανυποψίαστους νέους. Και επειδή δεν μπορώ να συγκρατηθώ, πώς και πόσο η γνώση περί της επικινδυνότητας του καπνίσματος βοήθησε τους καπνιστές να περιορίσουν την χρήση του τσιγάρου, μη εξαιρουμένης και της ίδιας της Επιτρόπου;
Το μόνο που θα καταφέρουμε, με τα όσα ακούσαμε να εκφέρονται με τόση αυτοπεποίθηση από την κ. Μιχαηλίδου, είναι να θυσιάσουμε νέους και εφήβους ασφαλείς και θωρακισμένους ψυχικά και συναισθηματικά στο βωμό, όσων πραγματικά χρειάζονται κατιδίαν και με πολλή διάκριση και προσοχή ενημέρωση και προστασία. Στο τέλος θα χάσουμε το δάσος για χάρη του δέντρου. Η μεγαλύτερη ανάγκη αυτή τη στιγμή, δεν είναι η απρόσωπη, καθολικού χαρακτήρα και υποχρεωτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, με ανυποψίαστες και απρόβλεπτες συνέπειες, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι ο σκοπός της. Είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, η αυστηροποίηση ποινών (θέση που κατέθεσε το ΕΛΑΜ) και η σοβαρή ενασχόληση ενηλίκων, μέσω λειτουργίας Σχολών Γονέων και άλλων οργανωμένων σεμιναρίων και εργαστηρίων. Αν υπάρχει κάπου ανάγκη υποχρεωτικότητας, στους ενήλικες θα πρέπει να εφαρμοστεί. Όλοι οι ενήλικες, υποψήφιοι γονείς ή μη, όπως στην περίπτωση της στράτευσης και της πολιτικής άμυνας και αυτού ακόμα του εμβολιασμού, υποχρεωτικά υποχρεώνονται και να τους επιβάλλεται η συμμετοχή σε σεμινάρια και εργαστήρια διαφυλικού σεβασμού, παιδικής ψυχολογίας και σωστής ανατροφής. Εδώ σε θέλω κάβουρα. Αν είσαι μάγκας πολιτικός και ιδεολόγος εθελοντής ενάντια στην σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων εδώ να εστιάσεις. Όλα τα υπόλοιπα, μόνο ως συμπτωματικές θεραπείες λειτουργούν, χωρίς καθόλου να θεραπεύουν την γενεσιουργό αιτία του προβλήματος που είναι η νοσηρότητα και η διαστροφή ενηλίκων για διάφορους λόγους. Ωσάν να αποκτάς νεφρική ανεπάρκεια ή κύρωση ύπατος από την υπερχρήση παυσιπόνων και άλλων φαρμάκων, αποφεύγοντας τη σοβαρή, επίπονη και εφ όρου ζωής αλλαγή νοοτροπίας, καθημερινότητας, διατροφής και διαβίωσης γενικά.
Πέρα από τα πιο πάνω, όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, το θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης φαίνεται, ότι δεν αφορά μόνο το ζήτημα της ασφάλειας των παιδιών μας από σεξουαλικές παρενοχλήσεις και ανεπιθύμητες καταστάσεις. Μόνο το γεγονός της παρουσίας και παρέμβασης της κ. Αναστασίας Παπαδοπούλου, έστω ως Πρόεδρος του Συμβουλίου «ΦΩΝΗ» στη δημοσιογραφική διάσκεψη της Υπουργού Παιδείας, αποκαλύπτει κάτι περισσότερο. Μετά και την ψήφιση του νόμου περί «ψευδοθεραπειών μεταστροφής» κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί την επέκταση και της ίδιας φιλοσοφίας στην εκπαίδευση, έστω σε βάθος χρόνου. Και με αυτό δεν αντιτίθεμαι στις προσωπικές επιλογές του καθενός. Δεν μπορεί όμως η επιλογή μέρους της κοινωνίας να γίνει καθολικό φαινόμενο και πόσο μάλλον νόμος. Δεν μπορεί να αφεθεί ο νέος στο έρμαιο μιας αδάμαστης και αχανούς ελευθεριότητας χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Ως εκπαιδευτικός και γονιός αντιμετωπίζω καθημερινά την αβάστακτη αναποφασιστικότητα των προεφήβων και εφήβων όχι απέναντι στο περιβόητο και «καυτό» θέμα της σεξουαλικότητάς τους αλλά αυτής της επιλογής μαθημάτων και εκπαιδευτικής τους κατεύθυνσης. Όταν δεν είναι σε θέση να επιλέξουν όχι επάγγελμα αλλά κλάδο μαθημάτων, πώς μπορούν να είναι σε θέση να επιλέξουν, (αν είναι όντως θέμα επιλογής) τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό; Ας μην προτρέχουμε χωρίς πυξίδες και ας μην κυματίζουμε σημαίες με ελαφρότητα καρδίας. Χρειάζεται σοβαρότητα και υπεύθυνος διάλογος ουσίας και όχι επιφάνειας. Να βάλουμε στην άκρη τα συνθήματα και τα βαθυστόχαστα γκράφιτις και ας δούμε το θέμα μακροπρόθεσμα και όχι κοντόφθαλμα. Ειρήσθω εν ευθέτω χρόνω και για άλλα.
