By Όταν για πρώτη φορά επισκέφθηκα το 1998 το μακρινό Σίδνευ Αυστραλίας μετά από πρόσκληση της εκεί Λαικής Τράπεζας για παρουσίαση των εκδηλώσεων του Ραδιομαραθωνίου εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που με υποδέχθηκε η εκεί παροικία.
Η δίψα για την ιδιαίτερη πατρίδα την Κύπρο είχε μετατραπεί σε μια πλειάδα ερωτήσεων που αφορούσε την Κύπρο μας…
Έβλεπαν οι άνθρωποι της παροικίας εκεί την παρουσία μου ως παρουσία της ίδιας της πατρίδας.
Εκείνο το διάστημα δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένη η τεχνολογία με τις διάφορες μορφές της και ήταν δύσκολη η οπτική επαφή με συγγενείς και φίλους εδώ στην Κύπρο μέσω της τεχνολογίας!
«Πως είναι η Κύπρος μας … Πως είναι η κατάσταση με του τούρκους και την κατοχή…»
«Πως είναι η οικονομία…»
«Έχει δουλειές; Ξέρεις σκεφτόμαστε να επιστρέψουμε πίσω στην πατρίδα να ζήσουμε κοντά στα παιδιά μας που είναι εκεί…» λέει ο κ. Μιχάλης..
Πρόσφυγας από το Παλαίκυθρο ο ίδιος, και η γυναίκα του από την όμορφη και κατεχόμενη Χάρτζια !
Έφυγαν κυνηγημένοι το 74 μαζί με άλλες διακόσιες χιλιάδες συμπατριώτες μας, από το χωριό τους το Παλαίκυθρο, όταν οι ορδές του βάρβαρου Αττίλα κατέλαβαν μεγάλο μέρος της Μεγαλονήσου!
Μαζί με τα μικρά παιδιά τους τότε βρήκαν όλοι μαζί καταφύγιο στην μακρινή πόλη του Σίδνευ όταν ο θείος του κ. Μιχάλη εργαζόταν εκεί για πολλά χρόνια, μετανάστης και αυτός από το 1950, όταν επιζητούσε και αυτός τότε ένα καλύτερο μέλλον, και ο οποίος του έστειλε την ανάλογη πρόσκληση να εγκατασταθεί εκεί μαζί του με την οικογένεια του.
«Δεν το πολυσκεφτήκαμε, παρόλο που δεν γνωρίζαμε ούτε τη γλώσσα, και παρόλο που δεν είχαμε τίποτε σίγουρο στα χέρια μας εκτός από τη βοήθεια του θείου, και ξεκινήσαμε με τη βοήθεια του Θεού και ήρθαμε εδώ…»
«Χωρίς τίποτα μαζί μας…»
«Μερικά ρούχα που πήραμε από τη μέριμνα τα οποία είχαν σταλεί από το εξωτερικό για βοήθεια των προσφύγων, και 200 λίρες που είχαμε φυλαγμένα στο σπίτι» συμπληρώνει η γυναίκα του …
«Και πως τα βγάλατε πέρα» ρωτώ απορημένος…
«Με αυτό εδώ» μου λέει…
Βγάζει από την τσέπη του μια εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας και μου τη δείχνει…
«Βλέπεις αυτή την εικόνα μου λέει, είναι η Παναγία του χωριού μας…Αυτή η εικόνα μας έδινε και μας δίνει δύναμη για να αντέξουμε, με την προσδοκία πάντα να επιστρέψουμε πολύ σύντομα πίσω»
«Κάθε 2 Φεβρουαρίου γιορτάζει…Κάθε 2 Φεβρουαρίου ανανεώνουμε την πίστη μας και την εμπιστοσύνη μας στον Πλάστη μου για γρήγορη επιστροφή»
Όπως μου εξηγούν και οι δύο, τα παιδιά τους όταν μεγάλωσαν ήθελαν να επιτρέψουν πίσω στο τόπο τους , παντρεύτηκαν στην Κύπρο και διαμένουν πια μόνιμα στην πατρίδα…
Και αυτοί παραμένουν εκεί μακριά από την πατρίδα και τα παιδιά τους επειδή εκεί είναι η εργασία τους, μια επιτυχημένη επιχείρηση κατασκευής βιολογικών καλλυντικών…
Ρώτησα πως περνούν εκεί…αν έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια εκεί…
Η απάντηση και από τους δυο αυθόρμητα …
«Αλίμονο σ αυτόν που θα γνωρίσει δυο πατρίδες!»
«Η καρδιά και ο λογισμός μας κτυπά στην ιδιαίτερη πατρίδα, εκεί που γεννηθήκαμε, στο σπίτι μας στο Παλαίκυθρο, στους συγγενείς και φίλους μας …στα παιδιά μας..»
Ξάφνου εκεί που μου έλεγαν τα δικά τους, και με μετέφεραν με το λόγο τους τόσα χρόνια πίσω δημιουργώντας εικόνες στο μυαλό , διέκοψε την κουβέντα μας μια φωνή…
Γυρίζω να δω …
Μια ηλικιωμένη γυναίκα απευθύνεται σε μένα με το μικρό μου όνομα κλαίγοντας…
Άκουσα ότι θα έρθεις εδώ και ήρθα από την Αδελαίδα να σε δω και να ρωτήσω πως είναι η Κύπρος μας…
Θα επιστρέψουμε άραγε πίσω γιέ μου ;
Ήταν η θεία η Ελένη …πρόσφυγας και αυτή από την Κερύνεια!
Συγκλονισμένος απάντησα…
«Ο Ελληνισμός καλά κρατεί και η Παναγία τον προστατεύει»
«Πρώτα ο Θεός μου» απαντά!
